دوازده قدم ودوازده سنت

نفس فاقد عمق و پايه و اساس است , بنابر اين ما را به سمت تاريكي بزرگ ميكشاند . حقيقت اين است كه هر قدر نفس ضعيفتر باشد زندگي ما عميقتر خواهد بود , نفس قوي به معني ان است كه زندگي ما كوچك و سطحي خواهد بود زيرا نفس مانع از اين ميشود كه شخص در عمق وجود خود نفوذ كند . نفس شما را در سطح نگه ميدارد . چرا ؟ اين چيزي است كه بايد كاملا درك شود .
حقيقت اين است كه نفس حظ و لذت خود را از ديد ديگران كسب ميكند . اگر شما را در جنگل تنها رها كنند , نفس شما همه لذات خود را از دست خواهد داد . ان وقت اويزان كردن گردنبند الماس بي معني خواهد بود و اگر آن را بياويزي حيوانات جنگل به شما خواهند خنديد! با نفس خود در جنگل چه معامله اي ميكنيد ؟ نه , تمام دلبستگي نفس به ان چيزي هايي است كه در چشم ديگران انعكاس پيدا ميكند , كه مثل همه انعكاسها در سطح رخ ميدهد . اين انعكاسها ما را از همه جهات احاطه ميكنند . نفس مثل نرده ي پر زرق و برقي است كه دور ساختمانها ميكشند . نفس هرگز بدون حضورديگران امكان بروز ندارد – به ديگران وابسته است . از همين روست كه ما هميشه از ديگران حساب ميبريم , زيرا رضايت نفس در دست ديگران است و ديگران هر لحظه قادرند اين دست را از ما دريغ كنند .
در واقع نفس هميشه نگران است كه ديگران چه قضاوتي نسبت به او دارند . نفس حساس است , نسبت به ارزش گذاري ديگران حساس است . و اما روح تجربه اي است از (( من كي هستم )) روح به اينكه ديگران چه درباره اش ميگويند بي اعتناست . ديگران ممكن است محق باشند يا نباشند , اين مساله خودشان است .
تنها كسي قادر است به عمق حيات وارد شود كه به عمق روح رسوخ كند , و تنها كسي ميتواند به عمق روح رود كه نفس را فراموش كند, يعني كسي كه قادر است از نگاه ديگران صرفنظركند و شروع كند به رفتن , صرفا با ديد خودش , شروع به رفتن كند .

این کانال مخصوص همه انجمن های دوازده قدمی است.

مردی را به جرم تیراندازی به سوی مادرزنش محاکمه می کردند.
قاضی گفت، "باید نکته ای را برایت بگویم. تو مشروب خورده بودی ومست بودی. این الکل بود که تو را شعله ور کرده بود. این الکل بود که تو را واداشت از مادرزنت متنفر باشی. این مشروب بود که تو را وادار کرد بروی و اسلحه بخری تا مادرزنت را بکشی. این الکل بود که تو را وادار کرد به خانه ی مادرزنت بروی و اسلحه را به سمت او نشانه بروی و ماشه را بکشی. و یادت باشد: این الکل بود که نگذاشت تو بتوانی درست به هدف بزنی!"

همین داستان است، همان الکل. در تمام زندگی این میل به داشتن است که مانند الکل عمل می‌کند. پس مراقب باش، مواظبش باش. این تنها توهم در دنیا است.

یک روز، وقتی که بخواهی بروی، آنوقت درک خواهی کرد ، ولی آنوقت خیلی دیر خواهد بود.

مردی با همسرش به فلوریدا رفت و فریفته ی مسابقات اسب دوانی شد و درگیر شرط بندی روی اسب ها. او و همسرش بطور سنگین روی اسب ها شرط می بستند و پس از چند روز فقط دو دلار برایشان باقی ماند. ولی مرد از نوع خوشبین بود و زنش را متقاعد کرد که همه چیز رو به راه خواهد شد اگر او اجازه بدهد که این بار تنها به مسابقه ی اسب دوانی برود.

یک دوست او را به زمین مسابقات رساند. مسابقه چهل به یک بود و او تصمیم گرفت روی اسب مورد نظرش شرط ببندد. اسب برنده شد. در مسابقات های بعدی هم هربار که روی اسبی شرط می بست برنده می شد و در آخر بازی، ده هزار دلار برنده شده بود. در راه برگشت تصمیم گرفت شانس برنده اش را بازهم آزمایش کند. وارد قمارخانه ای شد و در بازی رولت چهل هزار دلار برنده شد. تصمیم گرفت فقط یک دور دیگر بازی کند و سپس نزد زنش برود. پس تمام چهل هزار دلار را روی مشکی شرط بست. 

چرخ چرخید و اعلام شد: " شماره 14 قرمز."
مرد پای پیاده به هتل بازگشت. زنش از بالکن صدا زد، "چه کردی؟"
مرد شانه هایش را بالا اداخت و گفت، "آن دو دلار را باختم."

در انتها، وقتی که مرگ فرا می رسد تمام بازی هزاران هزار دلار، به دست آوردن این چیز و آن چیز، این شدن و آن شدن، قدرت، اعتبار اجتماعی، پول، احترام ، هیچ چیز به حساب نمی آید، فقط مجبوری بگویی، "من وجودم را باختم."

با دویدن و شتاب زدن در بعد داشتن فقط یک چیز اتفاق می افتد ، وجودت را از کف می‌دهی. زندگی یک فرصت عظیم است.... فرصتی بزرگ. در واقع، در این زندگی میلیون ها فرصت وجود دارند که تو به خودت دست بیابی و بشناسی که کیستی. ولی این را باید از راه دشوار به دست آوری، باید برایش کار کنی.

سعی نکن قرض کنی. در دنیای درون هیچ چیز را نمی توان قرض گرفت. و سعی نکن فقط دانش گردآوری کنی. به شفافیت برس، بینشی به دست آور که در آن هیچ فکری در ذهنت نباشد. این دشوارترین چیز در دنیاست. رها کردن افکار، سخت ترین کار در دنیاست، بزرگترین چالش است. تمام چالش های دیگر بسیار جزیی هستند. این بزرگترین ماجراجویی است که می توانی به آن دست بزنی و آنان که شهامت دارند این چالش را می پذیرند و واردش می شوند.

بزرگترین چالش این است که ذهن را رها کنی زیرا فقط وقتی که ذهن می ایستد الوهیت می‌تواند وجود داشته باشد. فقط وقتی که شناخته ازبین برود، ناشناخته می تواند وارد شود. فقط وقتی که تو نباشی، ذهن نباشد و چیزی از تو باقی نمانده باشد، ناگهان آنچه که در جستجویش بوده ای و همیشه و همیشه آن را می جسته ای می تواند وجود داشته باشد. خداگونگی وقتی هست که تو نباشی. این سخت ترین کار است.

With nothing to lose

هیچ چیز انباشته نکن، هرچه که باشد: قدرت، پول، اعتبار، فضیلت، دانش، حتی تجارب به‌اصطلاح روحانی. اگر انباشته نکنی آماده خواهی بود هرلحظه بمیری، زیرا چیزی برای ازدست دادن نداری. ترس از مرگ واقعاٌ ترس از مردن نیست: ترس از مردن واقعاٌ از انباشته‌کردن زندگی سرچشمه می گیرد. آنگاه چیزهای زیادی برای ازدست دادن داری. 
به آن‌ها می چسبی. معنی سخن مسیح که می گوید " آنان که در روح فقیر هستند برکت یافته‌اند" همین است.

من نمی گویم که گدا شوید، منظورم این نیست که دنیا را ترک کنید. می گویم در دنیا باش ولی از دنیا نباش. در درون چیزی را انباشته نکن، در روح فقیر باش. هرگز چیزی را تصاحب نکن ،آنگاه آماده ای تا بمیری. مشکل در مالکیت است نه در خود زندگی. هرچه بیشتر مالک باشی، بیشتر در ترس ازدست دادن هستی. اگر مالک هیچ چیز نباشی، اگر خلوص تو و روح تو با هیچ چیز آلوده نشده باشد، اگر فقط در تنهایی خودت وجود داشته باشی، می توانی هرلحظه ناپدید شوی؛ هرلحظه مرگ بردر بکوبد، تو را آماده خواهد یافت. تو هیچ چیز از دست نخواهی داد. از اینکه همراه مرگ بروی چیزی از دست نمی دهی. شاید وارد تجربه ای تازه شوی.

وقتی می گویم چیزی انباشته نکن، آن را به عنوان یک الزام مطلق می گویم. نمی گویم که چیزهای این دنیا را انباشته نکن ودانش و فضیلت و تجارب به اصطلاح روحانی انباشته کن! نه. من بطور مطلق می گویم: انباشته نکن. مردمانی هستند، به ویژه در شرق که تارک‌دنیاشدن را آموزش می دهند. می گویند، "در این دنیا هیچ چیز انباشته نکنید، زیرا وقتی مرگ می آید از شما گرفته خواهد شد." به نظر می رسد که این مردمان اساساٌ طمعکارتر از مردمان معمولی دنیوی هستند. منطق آنان این است: در این دنیا انباشته نکنید زیرا مرگ آن را خواهد ربود، پس چیزی را انباشته کنید که مرگ نتواند آن را بگیرد ، فضیلت و تقوا انباشته کنید، شخصیت و اخلاق انباشته کنید، تجربه های روحانی و کندالینیkundalini و مراقبه و این و آن را انباشته کنید؛ چیزی انباشته کنید که مرگ نتواند آن را از شما بگیرد.

ولی اگر انباشته کنی، همراه با آن انباشته کردن ترس وارد می شود. هر نوع انباشته کردن 
به‌نسبت، ترس خودش را با خودش می آورد.... آنوقت ترسان خواهی بود. انباشته نکن و ترس ازبین می رود. من به شما ترک دنیا را به معنی قدیم آموزش نمی دهم. سلوک sannyasمن مفهومی کاملاٌ تازه است. به شما می آموزد که در دنیا باشید و بااین وجود از دنیا نباشید. آنگاه همیشه آماده خواهید بود.

در مورد یکی از صوفیان بزرگ شنیده ام به نام ابراهیم ادهم. روزگاری او حاکم بخارا بود، سپس همه چیز را ترک کرد و یک صوفی گدا شد. وقتی که همراه با یک صوفی دیگر زندگی می کرد، در تعجب بود زیرا این مرد همه روز از فقر خودش شکایت داشت.

ابراهیم ادهم به او گفت: "طوری که تو شکایت می کنی به نظر می رسد که این فقر خودت را بسیار ارزان خریده ای!"
مرد که نمی دانست با کی صحبت می کند و ابراهیم ادهم خودش روزگاری شاه بوده گفت، "باید خیلی احمق باشی که فکر کنی که انسان فقر را می خرد."
ابراهیم پاسخ داد، "من پادشاهی خودم را برایش داده ام. من حتی صد تا دنیا را برای یک لحظه ی این فقر می خرم، زیرا برای من ارزشش روز به روز بیشتر می شود. پس تعجبی نیست که زمانی که تو شکایت می کنی، من تشکر می کنم."

خلوص روح فقر واقعی است. واژه ی "صوفی" از لغت عربی "صفا" می آید و صفا یعنی خلوص. صوفی یعنی کسی که در قلب خالص است.

و خلوص چیست؟ مرا سوء‌تفاهم نکنید ولی خلوص هیچ ربطی به اخلاق ندارد. آن را اخلاق‌گرایانه تفسیر نکنید. خلوص هیچ ربطی به مکتب خلوص گراییPuritans ندارد. خلوص به سادگی یعنی ذهن آلوده نشده، جایی که فقط معرفت شما وجود دارد و نه هیچ چیز دیگر. هیچ چیز دیگر وارد آگاهی شما نمی شود. ولی اگر مشتاق مالک شدن باشی، آن شوق تو را آلوده می سازد. طلا نمی تواند وارد معرفت شما بشود. راهی وجود ندارد. چگونه می‌توانی طلا را وارد وجودت کنی؟ راهی نیست. پول نمی تواند وارد آگاهی شما شود. ولی اگر بخواهی تصاحب کنی، آن تصاحبگری می تواند وارد معرفت تو شود. آنگاه ناخالص می‌شوی. اگر نخواهی چیزی را تصاحب کنی، آنگاه نترس می شوی. آنگاه حتی مرگ نیز تجربه ای زیباست برای گذرکردن از آن.

انسانی که واقعاٌ روحانی است تجاربی بزرگ دارد، ولی هرگز آن ها را انباشته نمی کند. وقتی که رخ دادند، او فراموششان می کند. او هرگز به یاد نمی آورد و آن ها را به آینده فرافکنی نمی کند. او هرگز نمی گوید که آن ها باید تکرار شوند و یا باید باردیگر برایش رخ دهند. هرگز برایشان دعا نمی کند. وقتی که رخ دادند، رخ داده اند. تمام است! کارش با آن تمام است و او از آن ها فاصله می گیرد. او همیشه آماده برای تجارب تازه است، هرگز چیزهای کهنه را حمل نمی کند.

و اگر کهنه را حمل نکنی زندگی را مطلقاٌ تازه خواهی یافت ،در هرگام یک تازگی غیرقابل‌باور و فوق العاده خواهی داشت. زندگی همیشه جدید است، تنها ذهن است که کهنه است؛ و اگر توسط ذهن کهنه نگاه کنی، زندگی نیز یک چیز تکراری و کسالت‌آور خواهد بود. اگر با ذهن نگاه نکنی.... ذهن یعنی گذشته ی تو، ذهن یعنی تجارب، دانش و هرچیز دیگر که در تو انباشته شده است. 

ذهن یعنی چیزی که از آن عبور کرده ای، ولی هنوز هم به آن آویخته‌ای. زندگی یک ناخوشی باقی مانده از مستی hang-over است، گردوخاکی از گذشته که معرفت آینه‌گون تو را پوشانده است. آنوقت وقتی توسط آن آینه به زندگی نگاه می‌کنی، همه چیز تحریف می شود. ذهن قوای تحریف است. اگر توسط ذهن نگاه نکنی برای مرگ آماده خواهی بود. درواقع، اگر توسط ذهن نگاه کنی، خواهی دانست که زندگی جاودانه است. فقط ذهن است که می میرد ، بدون ذهن، تو بی مرگ خواهی بود. بدون ذهن، هیچ چیز هرگز نمی میرد؛ زندگی ادامه خواهد داشت، برای همیشه. زندگی به آغازی دارد و نه پایانی.

انباشته کن ، آنوقت یک آغاز خواهی داشت و سپس یک پایان.
چگونه خود را برای مرگ آماده کنیم... راهش این است: وقتی می گویم "چگونه خود را برای مرگ آماده کنیم" منظورم آن مرگی نیست که در پایان می آید ، آن در دوردست ها قرار دارد. اگر خودت را برای آن آماده کنی، برای آینده آماده شده ای و باردیگر ذهن وارد خواهد شد. وقتی می گویم برای مرگ آماده شوید منظورم آن مرگی نیست که در نهایت خواهد آمد، منظورم آن مرگی است که هرلحظه همراه با بازدم با شما دیدار می کند. این مرگ را در هرلحظه بپذیرید و برای آن مرگی که در انتها خواهد آمد آماده خواهید بود.

شروع کنید به مردن برگذشته، در هرلحظه. هر لحظه خود را از گذشته پاک کنید. بر شناخته‌ها بمیرید تا در دسترس ناشناخته باشید. با مردن و دوباره زنده شدن درهرلحظه، قادر خواهید بود تا زندگی را زندگی کنید و قادر خواهید بود مرگ را نیز زندگی کنید.

وتمام زندگی روحانی در واقع همین است: مرگ را با شدت زندگی کردن، زندگی را با شدت زندگی کردن؛ هردو را چنان با شور و شوق زندگی کردن که هیچ چیز زندگی نشده در پشت سرباقی نمانده باشد؛ نه حتی مرگ. اگر مرگ و زندگی را با تمامیت زندگی کرده باشی، به فراسو beyond خواهی رفت. در آن شدت و شور وشوق زندگی و مرگ، تو به فراسوی دوگانگی می روی، به ورای قطبیت می روی و به یگانگی می رسی. آن یگانگی و وحدت همان حقیقت است. می توانی آن را خداوند بخوانی، می توانی آن را زندگی بخوانی، می توانی آن را حقیقت بخوانی، سامادیsamdhi، فراآگاهی ، شعف و یا هر نام دیگر.

..... فنون مختلفي مورد استفاده قرار مي گيرد. آن تكنيك ها واقعاً كمكي نخواهند كرد. تنها كمك آن ها اين است كه تو تشخيص بدهي كه بهتر است تسليم شوي. آن تكنيك ها فقط اثبات مي كنند كه تمام تلاش ها عبث هستند.
ولي تو بازي مي كني. به عوض كردن تاكتيك هايت ادامه مي دهي. نفس از تمام روش هاي برخورد استفاده مي كند ،_ براي نفس اين مسئله ي مرگ و زندگي است. تو را فريب خواهد داد، پيوسته تو را فريب خواهد داد. و نفس يك عقل كل است. وقتي تو را فريب مي دهد، برايت دليل مي آورد. نمي تواني با او مباحثه كني. 

و اگر با نفس مباحثه كني، شكست خواهي خورد.
و والا بودن حقيقت و ايمان در همين است: فقط يك انسان مومن مي تواند تسليم شود. 
و فقط انسان مومن مي تواند به اوج هستي، به سرور دست بيابد.
يكي از عميق ترين روانشناس هاي اين قرن ابراهام مازلو Abraham Maslow بود. 
او تمام عمرش را روي پديده ي " اوج تجربه" peak experience كار كرد.
او تمام عمرش را وقف مطالعه ي برخي تجارب ساخت كه آن ها را اوج، غايي ultimate و نهايي final مي خواند ، اشراق بودا، يا ناخودآگاه روشن راماكريشنا Ramakrishna، يا شعف ميرا Meera،بوهم Boehme و اكهارت Eckhart، آن تجربه ي عالي كه مي تواند براي معرفت انساني رخ بدهد.

مازلو در تلاش براي مطالعه ي اين پديده دريافت كه دو نوع انسان وجود دارد. يكي را "اوجي" Peakers خواند و نوع ديگر را "غيراوجي" non-peakers ."اوجي"ها كساني هستند كه باز، آماده و پذيرا هستند' "غير اوجي" ها كساني هستند كه متقاعد شده اند كه هيچ تجربه ي غايي ممكن نيست.

در ميان "غيراوجي" ها او دانشمندان، منطق دان ها، عقلا، ماده گرايان، بازرگانان و سياستمداران را بر شمرده است ، تمام اين مردمان كه به اصطلاح به آنان مردمان اهل عمل مي گويند، وسيله گرا means-oriented هستند ، غايت وهدف end برايشان بي معني است. اين نوع مردم در اطرافشان حصار مي كشند و به سبب همان ديوارها، هيچ سروري برايشان ممكن نيست. 

و وقتي كه نتوانند هيچگونه شعفي داشته باشند، نقطه نظر اوليه ي آنان تاييد مي شود.آنگاه ديوارهاي بيشتري برپا مي كنند و اين به يك چرخه ي باطل تبديل مي شود.و مردمان "اوجي" وجود دارند ، شاعران، رقصندگان، موسيقيدان ها، ديوانگان، مردمان ماجراجو و غير عملي. اين ها اهل آن تجارب غايي هستند. آنان اهل مباحثه نيستند و با ذهنشان بحث نمي كنند. آنان فقط اجازه مي دهند كه امور اتفاق بيفتند. 

و آنگاه حتي در زندگي معمولي، گاهي تجربه هاي مشخصي به دست مي آيند.شنيده ام كه يك روانكاو توسط روانكاو ديگري تحت تحليل رواني قرار داشت. اين روانكاو اولي كه تحت درمان بود به تعطيلات رفت. از جايي كه رفته بود به آن همكار درمانگرش تلگراف زد و گفت : "من خيلي احساس خوشوقتي مي كنم، چرا؟"

اين نوع افراد حتي نمي توانند خوشحال بودن را بپذيرند. مي پرسند: "چرا؟" چرا خوشوقت هستم؟! بايد اشكالي پيش آمده باشد! آنان اين مفهوم را در ذهن دارند كه خوشوقت بودن ممكن نيست.روانشناس بزرگ، فرويد Freud مي گويد كه براي انسان ها خوشبختي ممكن نيست. او مي گويد كه خود ساختار رواني انسان چنين است كه خوشبختي برايش غيرممكن است ،_ فوقش اين است كه مي تواني در حد قابل تحملي بدبخت باشي!

اگر نگرش چنين باشد ، و فرويد خودش را متقاعد كرده بود و با انواع مباحثات خودش را اشباع ساخته بود ، اگر ديدگاه و نگرش و فكر چنين باشد، آنگاه خوشبختي غيرممكن خواهد بود، آنوقت بسته هستي. 

آنوقت خوشبختي براي تو ممكن نخواهد بود. و وقتي كه ممكن نباشد، مفهوم اوليه اي كه داشتي تقويت مي شود، كه حق با تو بوده. و آنگاه امكان كمتري براي خوشبختي وجود دارد. سپس آن نگرش ابتدايي بازهم بيشتر تقويت مي شود و بازهم امكان كمتر مي شود. در نهايت، لحظه اي فرا مي رسد كه خواهي گفت خوشبختي تنها يك امكان است.
اگر گشوده باشي… و يك مريد بايد چنين باشد: اهل تجارب غايي. و بزرگترين گشودگي با تسليم مي آيد.

ولي يك "اوجي" چه بايد داشته باشد؟چگونه به ذهنش ساختار بدهد تا باز باشد؟
عقل كمتر، اعتماد بيشتر ' عمل گرايي كمتر، ماجراجويي بيشتر' نثر كمتر، شعر بيشتر.
غيرمنطقي باش ، وگرنه روي خوشبختي را نخواهي ديد.
منطق دشمن است.
منطق اثبات خواهد كرد كه زندگي مصيبت است.
منطق اثبات خواهد كرد كه زندگي بي معني است.
منطق اثبات خواهد كرد كه خداوند وجود ندارد.
منطق اثبات خواهد كرد كه هيچگونه امكاني براي شعف وجود ندارد.
منطق اثبات خواهد كرد كه زندگي تنها يك تصادف است و در اين تصادف هيچ امكاني براي شادماني وجود ندارد.
اگر مي تواني، بين تولد تا مرگ، به نوعي زنده باش، همين كافي است!

منطق يك خودكشي است. اگر با منطق پيش بروي، عاقبت به تو كليدي خواهد داد كه از زندگي بيرون بزني. عاقبت خواهد گفت : " خودكشي گامي منطقي تر است ، زيرا زندگي بي معني است. در اينجا چه مي كني؟ تكرار مكررات مي كني؟ صبح بي جهت از خواب بيدار مي شوي، زيرا هر روز بيدار شده اي و هيچ اتفاقي نيفتاده است. پس چرا 
بار ديگر امروز هم بيدار شوي؟ و آنوقت خوردن صبحانه ، تمام عمرت اين كار را كرده اي و هيچ اتفاقي نيفتاده است. آنوقت خواندن روزنامه، و سپس رفتن بر سر كار، سپس دوباره برگشتن و تمام اين كارهاي بي معني را تكرار كردن! و سپس خوراك خوردن خوراك و خوابيدن، و بازهم دوباره صبحي ديگر....... يك دايره ي تكرار شونده، كه به جايي نمي رسد و در يك شيار ثابت حركت مي كند."

اگر واقعاً منطقي باشي، ذهنت خواهد گفت: "خودت را بكش! چرا به تمام اين تكرار هاي بي معني ادامه مي دهي؟"
منطق به خودكشي ختم مي شود و ايمان به زندگي والا. و ايمان غيرمنطقي است ،_ سوال نمي كند، بحث نمي كند، به سادگي وارد ناشناخته مي شود و سعي مي كند تجربه كند.

براي انساني كه ايمان دارد، تجربه كردن تنها مباحثه است. او سعي مي كند خودش آن را بچشد و تجربه كند. او بدون تجربه كردن هيچ چيز نمي گويد، تصميمي نمي گيرد و باز و گشوده باقي مي ماند.ايمان رفته رفته و گام به گام به تسليم رهنمون مي شود ، زيرا هرچه بيشتر ايمان را امتحان كني، بيشتر خواهي شناخت و بيشتر تجربه خواهي داشت. زندگيت شدت پيدا مي كند. هر گام به تو مي گويد: به وراي اين برو، در فراسوي اين خيلي بيشتر پنهان است. هدفت، ماورا مي شود ، به وراي همه چيز برو. و زندگي يك ماجراجويي مي شود، يك اكتشاف پيوسته ي ناشناخته. آنگاه توكل بيشتري آفريده مي شود.

وقتي كه هرگامي كه در ناشناخته برمي داري لمحه اي از سرور را به تو مي دهد، وقتي هرگام در جنون، شكلي والاتر از شعف را نصيبت مي كند، وقتي كه هرگام در ناشناخته به تو كمك مي كند تا درك كني كه زندگي از ذهن تشكيل نشده است و يك پديده ي كاملاً زنده است و وجود تو مورد نياز است و فراخوانده شده اي، آنگاه رفته رفته وجود دروني تو به يقين مي رسد.

و اين يك يقين منطقي نيست. اين تجربه ي خودت است، وجودين است. فقط روشنفكرانه نيست، بلكه از وجود خودت مي آيد ، تماميت دارد. آنگاه لحظه اي فرا مي رسد كه مي تواني تسليم شوي. تسليم بزرگترين قمار زندگي است. تسليم يعني كنار گذاشتن كامل ذهن. تسليم يعني ديوانه شدن. 

مي گويم تسليم يعني ديوانه شدن، زيرا تمام كساني كه در منطق هايشان و در ذهن هايشان زندگي مي كنند، فكر خواهند كرد كه تو ديوانه شده اي. به نظر من، اين ديوانگي نيست.به نظر من، ديوانگي، اين نوع ديوانگي، تنها راه شجاع زيستن در زندگي است. 

به نظر من، اين ديوانگي ژرف ترين جهش است. به نظر من، اين ديوانگي تمام آن هدفي است كه انسان برايش فراخوانده شده. ولي براي منطق دان ها، توكل تو همچون جنون خواهد نمود.يكمسيح، مردي ديوانه است، يك مجنون كامل.
يك بودا ديوانه است! ولي مردمي كه گرد مي آيند، همگي ديوانه نيستند. خيلي از كساني كه گرد او مي آيند اهل تجارب والا نيستند، فقط روشنفكران هستند. آنان نيز به سمت مسيح يا بودا جذب مي شوند. 

اينك خود وجود بودا چنان نيروي مغناطيسي شده است و از چنان انرژي بي كراني سرشار است كه آنان نيز جذب مي شوند. و ذهنشان دليل مي آورد كه اين مرد بايد به چيزي دست يافته باشد. ولي آنان "اوجي" نيستند، از نوع مردمان "غيراوجي" هستند. دليل جذب شدن آنان روشنفكرانه است. خود پديده ي بودا و وجود او براي آنان يك بحث منطقي مي شود. 

آنان به سخنان بودا گوش مي دهند و سخنانش را توجيه منطقي مي كنند و مباحث فرافيزيكي در حول آن مي سازند ... آنگاه يك مذهب متولد مي شود.در پايه، يك مرد ديوانه قرار دارد، ولي در ساختار، منطق دان ها. آنان مطلقاً با بودا مخالف هستند و ضد او هستند. آنان سازمان ساز هستند و بوديسم و فلسفه هاي بودايي را خلق مي كنند.

مسيح مردي ديوانه است. سنت پال Saint Paul نيست. او يك منطق دان كامل است. كليسا را سنت پال ساخته ، نه مسيح. تمام مسيحيت توسط سنت پال ايجاد شده، نه توسط مسيح. و اين يكي از خطرناك ترين چيزهايي است كه رخ داده است. و راهي براي پرهيز از آن نيست. طبيعت امور چنين است.

اگر هم اكنون يك مسيح زاده شود، كليسا بي درنگ منكر او خواهد شد. كليسا به هيچ مرد ديوانه اي اجازه نخواهد داد. كليسا مرداني چون بوهم و اكهارت را انكار خواهد كرد ، آنان مجنون هستند، از سازمان طرد خواهند شد. آنان اجازه نخواهد داشت صحبت كنند، زيرا وجودشان ويرانگر است. آنان چيزهايي مي گويند كه اگر مردم به آن ها گوش بدهند و باور كنند، تمام ساختار و سازمان ازبين خواهد رفت.

مذهب در پايه، توسط انساني ديوانه زاده شده و سپس توسط منطق دان ها كه مخالف با او هستند فتح مي شود. و آنان انواع سازمان ها را ايجاد مي كنند. يك "اوجي" آن نوزاد را به دنيا مي آورد و سپس نوزاد توسط "غيراوجي" ها پرورش 
مي يابد. بنابراين هر مذهبي در مبدا زايش خودش زيباست ، ولي هرگز پس از آن زيبا نيست. سپس زشت مي شود. آنگاه در واقع، ضد مذهب مي شود.

شما خوشبخت هستيد زيرا هرآنچه كه به شما مي گويم درست از منبع مي آيد. براي همين است كه مي گويم شما خوشبخت هستيد.و فقط پس از هزاران سال است كه چنين اتفاق مي افتد كه نزديك آن منبع نشسته باشيد.
بارديگر چنين نخواهد بود! حتي با افكار و مفاهيم من، دگر بار چنين نخواهد بود. دير يا زود منطق دان ها وارد خواهند شد، "غير اوجي" ها از راه مي رسند. 

بايد كه بيايند ، پيشاپيش در راه هستند. آنان همه چيز را ازبين خواهند برد. و آنوقت آن فرصت از دست مي رود. آنوقت چيزي مرده خواهد بود.هم اكنون ، زنده است، و شما نزديك منبع قرار داريد. براي همين است كه مي گويم شما خوشبخت هستيد. در ذهن تو نيز همچنين هردو امكان وجود دارد ،"اوجي" و "غيراوجي". 
اگر به "اوجي" مجال بدهي، آنوقت تسليم مي شوي.
اگر به "غيراوجي" مجال بدهي، آنوقت به من گوش مي دهي، در موردش بحث مي كني، 
آن را عقلاني مي كني و در موردش فلسفه مي بافي.
آنوقت يا توسط من متقاعد مي شوي و يا متقاعد نمي شوي. 
اگر متقاعد شوي، آنوقت در اطراف من باقي مي ماني. اگر متقاعد نشوي، مرا ترك 
مي كني. در هردو صورت نكته را از دست مي دهي. چه مرا ترك كني و چه در اطراف من باشي، فرقي ندارد.
اگر سعي كني روشنفكرانه متقاعد شوي، نكته را از دست داده اي.
اين كار را مي تواني وقتي كه من مرده باشم نيز انجام دهي.
هم اكنون، چيز ديگري ممكن است و كار ديگري مي تواني بكني ، و آن اين است: 
به "اوجي" خودت، به روح توكل كننده ي خودت مجال بده تا ماجراجويي كند. 
اين را يك برهان و دليل در درونت نساز. آن را يك جهش كن.
و اين منبع به ندرت اتفاق مي افتد. و مردمان بسيار اندكي مي توانند بهره ببرند. 
هميشه چنين بوده است، هميشه چنين خواهد بود.

در اطراف مسيح فقط تعداد اندگي گردآمده بودند و در اطراف بودا نيز همچنين. 
و آنوقت براي قرن ها مردم گريه و زاري مي كنند.
وقتي بودا در حال مرگ بود، مردمان بسياري جمع شده بودند و شيون و زاري مي كردند.
فقط تعداد اندكي در سرور ساكت نشسته بودند. آنان كه در سكوت مسرور نشسته بودند، "اوجي" بودند. 
آنان با آن منبع يگانه گشته بودند. آنان با بودا يكي شده بودند. 
مريد و مرشد مدت ها بود كه ازبين رفته بود. و از آن پس، مرگي وجود نخواهد داشت.

فقط اندكي ، يك ماهاكاشياپ Mahakashyap، يك ساري پوتا Sariputta ، در سكوت نشسته و لذت مي بردند. حتي آناندا، مريد ارشد بودا نيز شيون و زاري مي كرد. 
بودا چشمانش را باز كرد و گفت، "آناندا، چرا گريه مي كني؟"
آناندا گفت: "من سال هاي سال با تو بوده ام و فرصت را از دست داده ام ، و اينك تو ديگر نخواهي بود. بر من چه خواهد گذشت؟ تو اينجا بودي و من نتوانستم دريابم. حالا كه تو ديگر نباشي، چه برسر من خواهد آمد؟ حالا چند زندگاني ديگر بايد آواره باشم؟"
حتي اگر منبع در دسترس تو باشد، مي تواني آن را از دست بدهي. 
مي تواني با تسليم نشدن، ازدست بدهي. تو تسليم شو و باقي كار با من!

... آنگاه پيوسته لبخند خواهم زد